تاکنون چهل و پنج وبلاگ در لیست وبلاگهای کلاسیک ایرانی را معرفی کرده‏ام. راستش برخی از دوستان  ایمیل‏‏ دادند که مثلا چرا من در لیست نیستم و یا چرا من را معرفی نکرده‏ام و … من وبلاگهایی را معرفی کرده‏ام که هنوز زنده‏ام حتی اگر مدتهاست خاک می‏خورند. برخی از وبلاگها هم هستند که وقتی روی آن کلیک می‏کنی دویست صفحه با هم باز می‏شوند که جدا بستن آنها کلی طول می‏کشد و هم خطرناک، از جهت ویروس می‏گویم. وبلاگهای دیگری هم هستند که تنها سایت‏های پورنو را باز می‏کنند که از ما هم  سنی گذشته است برای دید و بازدید این سایت‏ها! بنابراین تصمیم گرفتم فعلا قصه وبلاگهای کلاسیک ایرانی تا تمام کنم تا چه پیش آید.

وبلاگ: راز

نویسنده وبلاگ، راز با نام پویان از سال  ۲۰۰۱ می‌نویسد. آخرین پست این وبلاگ  یکشنبه پنجم ۱۳۹۴ نوشته شده و دیگر پست جدیدی نمی‌بینیم. مطالب وبلاگ مانند بیشتر وبلاگها متنوع است. این پست کوتاه او را با هم بخوانیم: « هربار که ردیف آوازی عبدالله خان دوامی را می‌شنوم، ایمان می‌آورم که زیباترین گوشه‌های ردیف، عزّال و حسینی در شور است. خصوصاً اینکه با صدای پیر و خوش عبدالله خان و تار لطفی اجرا شود و با دوبیتی ادامه یابد و در زیرکش سلمک فرود بیاید. آنوقت است که میفهمی آنچه قدما داشتند و خوانندگان جدید – حتّی آنها که خوش‌خوانند و نه شیرین‌خوان – ندارند، اول لحن است و بعد درست خواندن و تطبیق شعر با گوشه و تزیین‌های زیبا و غلت‌ها و اشارات درست و هزار یک ظرافت دیگر، خلاصه اینکه، به لطف اجرای سحرانگیز عبدالله خان دوامی، این چند گوشه شور را عجیب دوست دارم.» معلوم است که پویان موسیقی را می‌فهمد. 

وبلاگ: رنگین کمان

سعید نویسنده وبلاگ، رنگین کمان از سال ۲۰۰۴ می‌نویسد. اولین پست او یک بیت شعر است: ای نام تو بهترین سرآغاز

بی نام تو نامه کی کنم باز. آخرین نوشته سعید، سال ۲۰۱۰ است و آن پس از او خبری  نیست.  مطالب وبلاگ کوتاه و بسیار متنوع است. آنچه بیشتر به چشم می‌خورد، نوشته‌های طنز بلاگر است که نشانه ذوق و استعداد او است. در اینجا با هم دو پست او را می‌خوانیم:

شرافت قضایی

شرافت قضایی: آنست که قاضی از برای کشف حقیقت، در اولین جلسه‌ی دادگاه توپد به خوانده، و در

دومین جلسه توپد به خواهان. و این روند آنقدر ادامه دهد تا سنبه‌های طرفین تا بیخ بر قاضی آشکار

گردد. پس قاضی، سنبه‌ی طرفین در ترازوی عدالت قرار دهد و هر که را سنبه‌اش سنگین‌تر و پرزرورتر

باشد حاکم گرداند. والسّـــلام.

قله‌ها، پله‌ها

دست خودم نیست. با مشاهده‌ی «رسیدن به قله‌های رفیع» در روزنامه‌ها و

سایت‌ها، به یاد صحنهای از فیلم «دنیا» می‌افتم که حاج‌آقا (شریفی‌نیا) به

دنیا (تهرانی) می‌گوید:

«مگه قرار نبود برسیم به قله‌ها؟ ببین که چطور ولو شدم رو پله‌ها»

وبلاگ: رضا ناظم

نویسنده نام وبلاگش را به جواد سعیدی‌پور، تغییر داده است. هیچ مطالبی این وبلاگ نیست و آرشیوش هم ندارد. تنها  شما سه کتاب را که بلاگر نوشته می‌بینید. این کتاب‌ها با نام : بزمرگی، اپرای قورباغه‌های مرداب خوار و هیجان را می‌توان دانلود کرد.

وبلاگ: روزگار ما

نویسنده وبلاگ، بیژن صف‌سری، قبل از آنکه به آمریکا مهاجرت کند در ایران دستگیر می‌شود. یکی از اتهامات او نوشته‌هایش در وبلاگ روزگار ما بود. متاسفانه بعد از آزادی، هاست وبلاگ تمدید نمی‌شود.

وبلاگ: دوستداران حیوانات و محیط زیست

این وبلاگ، همچنانکه از نامش پیداست  به محیط زیست و زندگی حیوانات در ایران و بویژه در اصفهان می‌پردازد.  سپهر سلیمی، نویسنده وبلاگ از سال ۱۳۸۲ تاکنون می‌نویسد.  مطالب وبلاگ بسیار متنوع است.  حقوق حیوانات، حمایت از حیوانات، حیوان آزاری، آلودگی محیط زیست و … بخشی از پست‌های او در باره آموزش نگهداری حیوانات خانگی است که می‌تواند برای ایرانیان که حیوانات خانگی دارند مفید باشد. یکی از پست‌های سپهر در مورد باغ وحش‌های ایران، بسیار تکانده است . او بقول خودش باغ وحشت، می نویسد: ( وضعیت باغ وحش های ایران یکی از دیگری بدتر است. مکان هایی برای نگهداری از حیوانات که گاه حداقل های  کیفی در آنها رعایت نمی شود. جبر جغرافیایی در مورد حیوانات باغ وحش ها نیز صدق می کند، هر چه باغ وحشی به مرکز ایران نزدیک تر باشد و بیشتر دیده شود حیوانات آن این شانس را دارند که شرایط نسبتاً بهتری داشته باشند. در این میان سهل انگاری ادارات کل محیط زیست، بی توجهی دفتر شکار و صید سازمان حفاظت محیط زیست و بویژه دفتر امور مناطق  و نبودن قانون حمایت از حیوانات در بدتر شدن وضعیت باغ وحش های ایران مزید علت شده است.  شرایط بد نگهداری حیوانات از نظر جایگاه، بهداشت و تغذیه ، عدم نظارت بر ورود، خروج، زاد و ولد و مرگ حیوانات باغ وحش ها از مهمترین دلایلی است که باغ وحش های ایران را به «باغ وحشت» تبدیل کرده است. باغ وحش شیراز یکی از آن همان باغ های وحشت است، مکانی که به سیاهچاله حیوانات تبدیل شده است…).

وبلاگ: دلم چون دریاست

طاهره گلشاهی، نویسنده وبلاگ، دلم چون دریاست، از بلاگرهای قدیمی است. متاسفانه بخشی از آرشیو وبلاگ‌اش ناپدید شده است. او یکی از بلاگرهای آرام و غیرجنجالی وبلاگستان است که بقول معروف سر در کار خویش دارد. نوشته‌هایش صمیمی و خالی از ادعاست. گاهی از زندگی‌اش می‌نویسد و گاهی از دلتنگی‌های خود با خواننده حرف می‌زند. به شعر علاقه دارد و هر از گاهی شعر‌های کلاسیک و معاصران را منتشر می‌کند. در یکی از پست‌هایش با نام سلامی قدیمی، از علاقه‌اش به وبلاگ حرف می‌زند. او می‌نویسد: (دلم تنگ شده برای وبلاگم، برای دوستان قدیمی وبلاگ نویسم، برای دوستانی که وبلاگ نداشتند اما وقتی کامنت ها شون رو میخوندم خوشحالی زایدالوصفی داشتم، برای اشتیاق اون روزها واسه نوشتن پست جدید در وبلاگم، برای همه روزهای پر التهاب و هیجان، برای همه روزهای قشنگ و پر از خاطره. با عشق و علاقه به وبلاگهای دوستانم سر میزدم و کامنت مینوشتم. وبلاگم را دوست دارم و یه این باور دارم که هنوز دلم چون دریاست!). این بلاگر در حال حاضر در آلمان زندگی می‌کند.

وبلاگ: داریوش کبیر

داریوش بلادی، نویسنده وبلاگ داریوش کبیر، از سال ۱۳۸۱ تا کنون می‌نویسد. آخرین پست او تاریخ، ۱۳ مرداد ۱۳۹۵ دارد. این بلاگر که با نثر محاوره‌ای می‌نویسد، بیشتر به تجربه‌ها شخصی خود می‌پردازد و گاهی از زندگی خود می‌نویسد. وقتی ۳۵ سال می‌شود چنین می‌گوید: (درست وقتی کنتور عمرم به شماره جدید می اندازه  یادمه وبلاگ داریوش کبیر میوفتم. در دنیای شبکه های گوناگون اجتماعی که کسی دیگه وقت و حوصله وبلاگ نوشتن و وبلاگ خوندن رو نداره تنبلی میکنم که سایت فیل تر شده رو باز کنم و چند خطی توش بنویسم. سی و پنج ساله شدم .باورم نمیشه،دارم دو سه سال آخر جوانیم رو میگذرونم و چشم رو هم بذارم وارد ۴۰ سالگی شدم.هر چند این سالها زیاد مهم نبوده شماره سن با تغییرش چه فایده هایی می تونه برات داشته باشه.به واقع فرقی نمیکنه سی ساله باشم یا چها ساله یا میانه ش برای همین تمایل نداشتم مهدیه برام تولد بگیره که گرفت یا خوشحالم کنه که سعی کردم بشم ولی نشدم.).